“ZO GEK JOH.. Als ik foto’s van mezelf terug zie van ’n aantal jaren geleden dan valt ’t me op hoe slecht ik in m’n lijf zat. ‘Tis alsof ik niet m’n eigen lijf bewoonde. Ik weet nog dat ik als heel klein meisje vaak speelde dat ik ’n heks was. Of een cowboy. Ik rende gehuld in ’n regencape door de tuin. Luid mijn heksenlach schaterend. Of ik beeldde me in dat ik op m’n paard zat en door de prairy reed. Enthousiast springend en hinnikend.. In de loop van mijn jeugd is dat enthousiasme veranderd. Mijn ouders waren getraumatiseerde mensen met ’n oorlogs verleden die geen ruimte hadden om naar zichzelf of naar mij te kijken. Ze zijn getrouwd/gescheiden/getrouwd en weer gescheiden met elkaar en ze vochten elkaar de tent uit. Als klein kindje voelde ik me niet gezien of gehoord en ontwikkelde een heel raar beeld van mezelf en van de wereld. Ik voelde me minderwaardig. Ik schaamde me voor mezelf en er ontstonden schaduwkanten. Delen van mezelf die ik wegduwde, waar ik me schuldig over voelde. Ik had geen vertrouwen in andere mensen en al helemaal geen vertrouwen in mezelf. Ik raakte de verbinding met mezelf kwijt en voelde me verdoofd. Door de jaren heen deed ik veel helingswerk en leerde ik mezelf te omarmen en te containen in al m’n aspecten. Mijn vitale levensenergie is weer gaan stromen en dit gun ik jou ook zo… Ik zie jou als een gigantisch krachtig wezen die zich daar veeeeel te weinig van bewust is. Geconditioneerd als we zijn om ons aan te passen aan onze omgeving die niet altijd supportive was of is hebben we geleerd om niet ons volle potentiëel te leven. Van onszelf te houden als de God/Godin die we zijn.. “